Strategija razvoja širokopojasnog pristupa Republike Srbije do 2012, posmatra širokopojasni pristup kao stalni pristup resursima telekomunikacione mreže sa protocima ne manjim od 4 Mb/s, odnosno 512 kb/s u slučaju mobilnog širokopojasanog pristupa. Pri tome se u odnosu na pojedince, mala i srednja preduzeća definiše tri klase širokopojasnog pristupa:
Ovom Strategijom planirano je da do kraja 2012. godine penetracija širokopojasnog pristupa bude 20%. Današnja penetracija je oko 9,2%, a ako se radi o širokopojasnom pristupu po datim definicijama iz same Strategije (I, II i III klasa) onda je i znatno znatno manja, što ukazuje na moguća kašnjenja.
S druge strane Strategija razvoja Informacionog društva do 2020. godine postavlja kao cilj dostupnost Interneta visokog kvaliteta sa protokom najmanje 100Mb/s za sve građane Srbije (EU je ove brzine predvidela za 50% domaćinstava). U ovoj Strategiji elektronske komunikacije su postavljene na prvo mesto prioriteta.
Međutim, iako su strategije na liniji evropskih dokumenata, njih ne prate odgovarajući akcioni planovi, ili i ako ih prate oni su vrlo opšti i njima nije definisan način na koji država namerava da ostvari zacrtane strateške ciljeve. To vodi ka tome da nisu definisani resursi koje država treba da aktivira da bi se postigli navedeni strateški ciljevi u smislu pravnih (olakšanje gradnje, garantovanje investicija, omogućavanje partnerstva lokalne samouprave i firmi u izgradnji pasivne infrastrukture), i ekonomskih resursa (finansijski podsticaji, carine,..) ili direktnih ulaganja (davanje na korišćenje državnih resursa, najava ulaganja u usluge koje država treba da pruža preko mreže i dr.). U vezi sa uspostavljanjem nacionalne mreže na bazi pasivne optičke mreže nisu jasne odrednice o kojoj vrsti mreže se radi i da li to znači da se sa postojećeg tržišta povlači veliki korisnik telekomunikacionih servisa (država), što nije dobra poruka investitorima u NGN mreže.
